Kilometer Tussenstand

Kilometer Tussenstand:

Ik loop nu 41 dagen stage (vanaf 3 september).. Van die 41 werkdagen ben ik 3 dagen ziek geweest en ik heb dus 38 dagen gewerkt, waarvan 3 halve dagen.

Van die 38 keer ben ik 2 keer met het openbaar vervoer gekomen en 36 keer met de fiets.

Van de 2 keer dat ik met de trein ben gekomen is de trein 1 keer kapot gegaan; de deuren bleven dicht waarna ik met mijn fiets de hele trein door mocht (een dubbeldekker) omdat er 1 deur (toevallig deur de achterste terwijl ik voorin ben ingestapt) wel open wou.

De 2e keer heb ik ruim anderhalf uur gedaan over +- 15 km (bus - trein - bus).

De afstand tot mijn huis = 10,7 kilometer. Dagelijks x 2 = 21,4 km..

Dus een totaal van 770,4 km gefietst

Aangezien de remmen van mijn fiets het sinds de 18e van september niet meer doen (na een botsing met de kuit van een Spaanse toeriste op de Spuistraat waarbij ik over de kop ging) heb ik 620,6 km zonder remmen afgelegd.. Tevens een persoonlijk record (zonder ongelukken op dezelfde fiets)..

tot het einde van mijn stage heb ik nog 50 werkdagen te gaan.. dus nog een afstand van 1070 km...

Ik heb er zin in!!

Regels voor xxxxxxx Social Marketing & Development

Regels voor Cocreatie (Cherkoff en Moore)

In bovenstaande artikelen worden al verschillende randvoorwaarden voor cocreatie genoemd. In dit artikel wordt hier een overzicht van gegeven. Als eerste gaan we echter in op een interessante publicatie van Cherkoff & Moore, genaamd: “Rules of Cocreation”. Hierin beschrijven zij een set van factoren die van invloed zijn op het slagen van cocreatie.

Regels voor cocreatie

James Cherkoff en Johnnie Moore zijn twee Britse marketing consultant die gezamenlijk een ‘gids voor cocreatie’ hebben ontwikkeld. Hierin beschrijven ze de ‘mindset’ die een organisatie met een wens tot cocreatie moet ontwikkelen. Ze beschrijven ook wat belangrijk is in de communicatie met de markt in een cocreatie campagne. Cherkoff en Moore beschrijven cocreatie vanuit een merkstrateeg die een merkstrategie / communicatie wil cocreeëren. (Waarom juist deze setting is gekozen blijft onduidelijk.)
Ze doen dit aan de hand van 17 regels of liever ‘guidelines’ of zoals ze zelf aangeven met de volgende filmquote: “As Captain Barbossa says in Pirates of the Caribbean, ‘the code is more what you’d call guidelines than actual rules”

De juiste mindset ontwikkelen
Als eerste moeten merk strategen het concept van “luister, ik heb je iets interessants te vertellen” opgeven en begrijpen dat ze waardevolle input uit de targetmarkt gaan ontvangen. De targetmarkt is niet langer alleen publiek maar nu ook collaborateur. Ook is het belangrijk niet alleen open te staan voor de grootste of het meest aantrekkelijke segment van de markt maar voor alle segmenten, hoe klein of hoe ver van huis dan ook. Luisteren alleen is genoeg. De organisatie moet ook bereid zijn de meest waardevolle suggesties en ideeën te implementeren.

Als tweede is het cruciaal dat de omgeving waar de cocreatie plaats moet vinden volledig wordt begrepen door de organisatie en/of merkstrateeg. Dit is met name belangrijk in de digitale arena waar de omgangsregels nog niet zijn uitgekristalliseerd. Cherkoff en Moore schrijven: “in an environment where users are creating the content, setting the tone, and determining what is good and bad, it’s vital to understand the environment. Any organization that misreads the cultural tone of an online space is going to look stupid”.

In het verleden zijn er al voorbeelden van organisaties die hier de fout ingingen. Wal-Mart en Sony creëerden beiden fictieve karakter op het internet die in een eigen blog en in reacties op andere blogs en community-sites eigen producten aanprezen. Dit werd ze niet in dank afgenomen. Beide organisaties waren vervolgens getuige als slachtoffer van een online lynchpartij.

Als laatste, cocreatie is hard werken. Organisaties kunnen niet simpelweg een infrastructuur ontwerpen en weglopen met de verwachting dat de waardevolle informatie vanzelf hun kant op komt. Cocreatie is zoals de naam als aangeeft een vorm van samenwerking. Dit is waarschijnlijk harder werken dan de ‘one-way’ communicatie van een traditionele merkcommunicatie.

Communiceren met de markt
Om te beginnen schrijven Cherkoff and Moore dat het in traditionele marketing draait om het afleveren van een compleet en afgemaakt product en/of service wat de markt op één of andere manier aanspreekt. Met cocreatie draait het om betrokkenheid van de targetmarkt in de ontwikkelingsfase. Dit betekent dat en een aanbod gedaan moet worden dat voldoende uitnodigt zodat collaborateurs betrokken raken in dit proces.

Ten tweede, de organisatie moet helder communiceren waarin ze collaborateurs willen betrekken. Mensen verliezen hun interesse als het aanbod vaag is of een open einde heeft. Het is daarom van belang dat de organisatie een speelveld opzet, dus een platform (bestaand of nieuw) en richtlijnen. Uiteraard is ook hier de ‘tone of voice’ cruciaal. Mensen moeten worden aangesproken op een manier die past binnen hun eigen cultuur.

Ten derde: een sleutelwoord in het cocreatie proces is: zo simpel mogelijk en plezier; “easy and fun”. Het moet voor participanten makkelijk zijn in gebruik en de ervaring moet plezierig zijn. Een praktische manier om dit meten is dat participanten het moeten kunnen uitleggen en dus hun ervaring kunnen verspreiden onder anderen.

Ten vierde: de organisatie betrokken in het cocreatie proces moet transparant zijn en informatie delen met de participanten over hoe het cocreatieproces werkt en vordert. Hoe meer een participant weet over het project hoe groter de kans dat een participant bereidt is verder betrokken te raken.

Als laatste, het werk wat de cocreators hebben verricht moet worden erkend en cocreators onderling moeten de mogelijkheid krijgen hun bijdrage te publiceren, bijvoorbeeld via ruimte op een website.

Cocreatie in Schema

1. Cocreation subject; dit is het onderwerp van cocreatie, aan het begin van het cocreatieproces kan het hier om verschillende dingen gaan. Afhankelijk van wat er wordt gecreëerd gaat het hier om een nieuwe dienst of product, een verbetering of uitbreiding van een bestaande dienst of product. Het kan zelfs alleen gaan om een wens tot cocreatie (zoals Wikipedia ooit leeg is begonnen), of een bepaalde behoefte. In deze gevallen is er iemand die een cocreatie subject aandraagt. Ook kan het cocreatieproces ‘onbewust’ plaatsvinden, dus zonder dat iemand of iets een startschot geeft. In dit geval ontstaat cocreatie vanuit een bepaalde behoefte of wens bij de users zelf. In dit geval is het cocreatiesubject door de gebruikers zelf gedefinieerd, een voorbeeld hiervan is een project wat gestart is op ferrarichat.com. Hier is een community van het merk Ferrari op eigen initiatief begonnen met het ontwerp van een auto.

2. Input; dit is de eerste inputfase van het cocreatieproces na het cocreatie subject (1). Hier lopen twee verschillende soorten input parallel; nieuwe input en feedback op bestaande input (user 2 user terugkoppeling) De input is ‘nieuw’ als een gebruiker reageert op het ‘cocreation subject’ zonder beïnvloedt te zijn door input van anderen. Als een gebruiker commentaar, aanpassingen, uitbreidingen etc. levert op input van anderen gaat het om een terugkoppeling of feedback.

3. Cocreation Phase: “user 2 user”; dit is de fase waar gebruikers kennis maken met elkaars input. Hier vindt het denkproces plaats van de gebruikers. Deze fase wordt gefaciliteerd, afhankelijk van welke waarde wordt gecreëerd en wie baat heeft bij de gecreëerde waarde kan er gekozen worden voor een geschikt platform. Het belangrijkste aan dit platform is dat het gebruikers in staat moet stellen hun mening vrij te verkondigen. Cocreatie draait immers niet perse om het bereiken van consensus maar vooral om de inbreng van verschillende visies en meningen. Het platform moet ook in staat zijn structuur te brengen in de input zodat het proces overzichtelijk blijft.

4. Output; dit is het resultaat van de cocreatie. Output bestaat pas als het in de ‘aggregation phase’ (6) wordt meegenomen als input. 5. ‘User2User feedback’: dit is de feedback die gebruikers elkaar geven op elkaars visies en ideeën.

6. ‘Aggregation Phase’: in deze fase wordt bepaald welke ideeën en visies worden voorgelegd aan de ‘Descision Making Unit’ (8. (DMU)). De beste ideeën, ontwerpen en visies worden bij elkaar geharkt, de rotte en onrijpe appels blijven liggen. Vanaf deze fase is het proces weer centraal van karakter.

7. input; vanuit de ‘aggregation phase’ wordt input geleverd aan de DMU. Deze input is de oogst uit de cocreation phase.

8. DMU (descision Making Unit); in deze fase wordt de uiteindelijk keuze gemaakt voor implementatie van ideeën, ontwerpen en visies aangeleverd uit de ‘aggregation phase’ (6).

9. Eventuele terugkoppeling: DMU naar User; Ook kan de DMU kiezen om een terugkoppeling te maken naar de ‘cocreation phase’ (3). De DMU kan bijvoorbeeld de keuze voor een strategie (bijvoorbeeld een aantal ideeën samen) toetsen of zelfs helemaal overlaten aan de groep gebruikers. (bijvoorbeeld via een stemronde).
10. Implement descisions; het implementeren van de keuzes gemaakt door de DMU (evt. via terugkoppeling (9). Dit betekent, afhankelijk van de waarde die is gecreëerd, het ontwikkelen van een nieuw product of dienst en/of het aanpassen of uitbreiden van een bepaalde dienst of service.

Het Cocreatie principe

Dit stuk gaat in op het principe van cocreatie, user generated content en cocreatie versus feedback. Dit is tevens mijn eerste post op dit nieuwe blog! Veel leesplezier

H3 Het Cocreatie Principe

Cocreatie (bottom up)
In dit hoofdstuk wordt het cocreatie principe beschreven. Een definitie van cocreatie is: “waarde creëren met een gedecentraliseerde groep of organisatie”. Deze definitie is vrij ruim en ook het begrip ‘waarde’ is in deze definitie niet nader gespecificeerd. Ook wordt opengelaten of het een bewust of onbewust proces is en wie er wordt begunstigd.
De meerwaarde van cocreatie is bepaald door het principe dat grote groepen individuen gezamenlijk altijd slimmer zullen zijn dan een kleine groep experts, ‘bottum up’ worden problemen beter opgelost dan ‘top down’. Dit principe wordt o.a. beschreven in het boek; “Wisdom of the Crowds” van de auteur James Surowiecki.

De rol van “aggregation”
Een kanttekening die hier wel bij het basisprincipe hoort en ook meteen de grote paradox is van cocreatie; al is cocreatie een proces waarbij de waarde wordt gecreëerd in een gedecentraliseerde omgeving, toch heeft succesvolle cocreatie altijd als kenmerk dat er een ‘aggregation proces’ (samenvoegings proces) plaatsvindt. Dit is het systeem of een persoon die centraal bepaalt wat waardevol en relevant is en wat niet.

Je zou het kunnen vergelijken met een appelboomgaard, de appels groeien uit zichzelf, maar de boer bepaalt welke appels ‘goed’ zijn en welke niet. Afhankelijk van de type waarde die wordt gecreëerd in het cocreatieproces kan vooraf bepaalt worden wat ‘goed’ is en wat niet. De boer kan je immers op voorhand al vertellen dat hij de rotte appels niet zal behouden, en dat hij de groene niet zal plukken.
Op Wikipedia zijn een aantal kenmerken bepaalt van een ‘goed’ artikel; zo moeten bijvoorbeeld bronnen worden toegevoegd, mag het artikel niet op zichzelf terugslaan etcetera.
Een ander voorbeeld is het computer besturingssysteem Linux en het begrip “all roads lead to Linus”, de cocreators die stukjes software voor Linux schrijven/aanpassen en publiceren zijn afhankelijk van het oordeel van Linus zelf of het meegenomen wordt in de basis van de volgende updates van het besturingssysteem.

Dit aggregation proces is niet belangrijk omdat de menigte niet in staat zou zijn de beste en meest relevante uit te kiezen maar omdat er beslissingen moeten worden genomen. Het aggregationproces blijft dus een curieus onderdeel van cocreatie omdat het uiteindelijk toch weer in de handen van één enkel individu of systeem terechtkomt. Toch is dit cruciaal omdat anders helemaal geen beslissingen worden genomen. De vraag is waarom de menigte deze taak niet op zich zou kunnen nemen. Het antwoord is dat een dergelijk systeem in theorie misschien zou kunnen werken maar in de praktijk hooginstabiel zal blijken. Appels groeien misschien vanzelf maar daarvoor is wel water nodig en goede grond, en bescherming tegen natuurlijke vijanden. Toch zijn er ook voorbeelden van de gebruiker die zelf bepaalt wat relevant is, zo kan iedereen filmpjes op youtube toevoegen, zolang het filmpje ‘ethisch verantwoord’ is. Op youtube wordt relevantie bepaalt door de gebruiker individueel maar ook gezamenlijk. Dit geschiedt d.m.v. aantal views, de rating, aantal comments etc. Het feit dat filmpjes wel moeten voldoen aan bepaalde ‘ethische’ voorwaarden bevestigd dat ook youtube aggregation toepast. De rotte appels worden immers niet geplaatst. Het eindoordeel is echter aan de gebruiker zelf. Hier bepaalt de gebruiker dus wat relevant is en wat niet. Youtube, maar ook wikipedia, faciliteren een platform. Het 'aggregation' proces wordt door de gebruikers zelf vervuld. Dit zijn geen instabiele systemen omdat er geen beslissingen hoeven te worden genomen. 'User generated content' doorloopt dus een korter proces dan de cocreatie van producten of diensten.

Cocreatie versus feedback
Wat mogelijk is; om in de laatste fase van cocreatie een terugkoppeling te plaatsen naar de cocreators. Het beslissingsorgaan zou na een eerste zifting (rotte appels) het kiezen van een strategie binnen de opties democratisch over kunnen laten aan de menigte. De vraag is of dit binnen cocreatie valt of binnen feedback, en of deze beiden typen elkaar niet in de weg staan.
Om die vraag te kunnen beantwoorden moeten we op zoek naar de definitie van feedback.

Een ruime definitie van feedback is; “het terugkoppelen van output uit een proces of systeem naar de input”. Wat we hier uit af kunnen leiden is dat feedback alleen een terugkoppeling is. Er is geen directe reden om aan te nemen dat cocreatie en feedback elkaar in de weg staan of elkaar niet zouden kunnen ondersteunen. Wat wel duidelijk is dat beide met elkaar verward kunnen worden doordat cocreatie voornamelijk bestaat uit terugkoppelingen. Het cocreatie proces bevat namelijk altijd meerdere terugkoppelingen van output naar input. Dit is de communicatie tussen de cocreators, persoon A schrijft een artikel op Wikipedia over de definitie van cocreatie, persoon B is het er niet helemaal mee eens en heeft ook enkele toevoegingen. Daarmee geeft persoon B feedback (user 2 user) op wat A schreef. Verder voegt B ook nog direct iets toe aan de input kant.

Terug naar de definitie van cocreatie: “waarde creëren met een gedecentraliseerde groep of organisatie”. Voorwaarde voor cocreatie is dus het gedecentraliseerde karakter. Feedback of terugkoppelingen zijn een natuurlijk onderdeel van het cocreatie proces. Zonder de ‘user 2 user’ terugkoppelingen zou het cocreatie principe schade worden toegebracht. Een terugkoppeling tussen een gecentraliseerde organisatie (top) en een user (down) , dus ‘top down’, behoort niet tot het ‘bottum up’ cocreatie principe.